کد مطلب:154026 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:120
عبدالله بن علی بن ابی طالب
السلام علی عبدالله بن امیرالمؤمنین مبلی البلا و المنادی بالولاء فی عرصة كربلاء المضروب مقبلا و مدبرا لعن الله قاتله هایی بن ثبیت الحضرمی.
«سلام بر عبدالله فرزند امیرالمؤمنین آن كه در راه حسین خود را به گرفتاری افكند و مردم را در صحنه كربلا به ولایت اهل بیت دعوت فرمود و از پیش رو و پشت سر مورد حملات دشمن قرار گرفت كه خدا قاتل او هانی بن ثبیت حضرمی را لعنت كند».
عبدالله هشت سال بعد از برادرش حضرت ابی الفضل متولد گردید بنابراین شش
سال با پدر بزرگوارش زیست و شانزده سال با برادرش امام مجتبی و بیست و پنجسال با حسین بن علی علیه السلام، بنابراین عبدالله در سن بیست و پنج سالگی در كربلا شركت كرد.
پس از آن كه اصحاب امام همگی شهید شدند و بعضی از افراد بنی هاشم به شهادت رسیدند حضرت ابی الفضل برادران مادری خود را كه عبدالله و عثمان و جعفر بن علی بن ابی طالب بودند احضار كرد و فرمود: بروید جان خود را فدای برادر و امام خود نمائید تا شما را در پیشگاه خدا بحساب آورم و انتقام شما را از دشمنان بستانم.
عبدالله كه از دیگران بزرگتر بود بمیدان رفت و این رجز خواند:
1- انابن ذی النجدة و الافضال
ذاك علی الخیر فی الأفعال
2- سیف رسول الله ذوالنكال
فی كل یوم ظاهر الأهوال
1- «من فرزند بزرگوار صاحب فضیلت علی بن ابیطالبم كه پیشقدم در خیر است».
2- «و شمشیر رسول خدا بود در سختی ها و هر روز برای دشمنان ترس و رعب ایجاد می كرد».
عبدالله جنگ سختی نمود و عده ای را به جهنم فرستاد تا آن كه هانی بن ثبیت حضرمی بر او حمله كرد شمشیری بر سرش وارد كرد و شهید شد [1] .
«سلام بر عبدالله فرزند امیرالمؤمنین آن كه در راه حسین خود را به گرفتاری افكند و مردم را در صحنه كربلا به ولایت اهل بیت دعوت فرمود و از پیش رو و پشت سر مورد حملات دشمن قرار گرفت كه خدا قاتل او هانی بن ثبیت حضرمی را لعنت كند».
عبدالله هشت سال بعد از برادرش حضرت ابی الفضل متولد گردید بنابراین شش
سال با پدر بزرگوارش زیست و شانزده سال با برادرش امام مجتبی و بیست و پنجسال با حسین بن علی علیه السلام، بنابراین عبدالله در سن بیست و پنج سالگی در كربلا شركت كرد.
پس از آن كه اصحاب امام همگی شهید شدند و بعضی از افراد بنی هاشم به شهادت رسیدند حضرت ابی الفضل برادران مادری خود را كه عبدالله و عثمان و جعفر بن علی بن ابی طالب بودند احضار كرد و فرمود: بروید جان خود را فدای برادر و امام خود نمائید تا شما را در پیشگاه خدا بحساب آورم و انتقام شما را از دشمنان بستانم.
عبدالله كه از دیگران بزرگتر بود بمیدان رفت و این رجز خواند:
1- انابن ذی النجدة و الافضال
ذاك علی الخیر فی الأفعال
2- سیف رسول الله ذوالنكال
فی كل یوم ظاهر الأهوال
1- «من فرزند بزرگوار صاحب فضیلت علی بن ابیطالبم كه پیشقدم در خیر است».
2- «و شمشیر رسول خدا بود در سختی ها و هر روز برای دشمنان ترس و رعب ایجاد می كرد».
عبدالله جنگ سختی نمود و عده ای را به جهنم فرستاد تا آن كه هانی بن ثبیت حضرمی بر او حمله كرد شمشیری بر سرش وارد كرد و شهید شد [1] .
[1] ابصار العين ص 34 - حياة الامام حسين 261:3 - اعيان الشيعه 608:1 - مقاتل الطالبيين ص 83.